Stromen als een rivier

Deze zomer was ik in Canada en was ik getuige van een diepe wijsheid die de Natuur daar gewoon op klaarlichte dag aan iedereen die het maar wil laat zien. Laat me je er wat over vertellen…

Zie het voor je; vanuit de bergen met eeuwige sneeuw, stroomt Water onophoudelijk naar beneden, het dal door wat het voor zichzelf heeft gemaakt. Helder kletterend water stroomt met een prachtige schoonheid en met de mooiste geluiden over de rotsen heen, langs de keien, precies naar daar waar er ruimte is om in te landen - en weer vandaan verder te stromen. Bij gratie van het onophoudelijk stromen, is het water helder, zuiver, schoon. Het geeft leven aan allen die het ontmoet en herbergt (vissen, insecten, mensen, bomen, planten, dieren, aarde) en vervult daarmee haar heilige plicht én recht om voluit rivier te zijn, te doen wat haar te doen staat en puur te zijn wat ze is.

Als ze dan uiteindelijk bij de oceaan aankomt, ontmoet ze haar zusters en verbindt ze zich met haar gelijken - die er tegelijkertijd totaal anders uitzien en andere ervaringen hebben opgedaan in hun levensstroom! Om uit te monden en op te gaan in het grote geheel van de oceaan, die onze aardbol omvat en al het land op deze aardkorst insluit.

Je zou het een biologische of meteorologische verhandelingen kunnen noemen, maar het is ook een duidelijke transmissie van levenswijsheid. Met mijn blote voeten midden in de rivier, voelde het alsof ze me op schoot nam en zonder woorden vertelde wat de natuurlijke loop is van het leven. Hoe niet alleen zij, maar wij allen het te leven hebben.

Wij zijn, net als rivieren, levenshebbende wezens die te stromen hebben; langs keien en over rotsen heen, die de weg vooruit vrijmaken voor onze nakomelingen, en leven geven aan en zodoende ook krijgen van alle andere wezens onderweg. Ziek zouden worden als we onszelf stil houden in een klein afgebakend meertje, vatbaar voor blauwalg in de hitte.

Waarom houden we onszelf als mens dan toch soms zo vast en gevangen op plekken die ons ongezond maken? Waarom zouden wij niet voluit stromen en leven, zonder angst voor de grootsheid van de oceaan of wat we verderop in het dal zouden kunnen tegenkomen? Waarom proberen we pure vreugde en helder zijn te vinden, terwijl we troebel makende gifstoffen in onszelf toelaten (dan wel in wat voor voedsel we eten als in wat we mentaal en emotioneel tot ons nemen) en geen ruimte vinden om het te lozen of schoonspoelen?

Het leek me ineens volledig van de zotte om níet zoals een rivier te zijn; helder, zuiver, stromend en gaand waar er ruimte is, op naar het één-worden met het grotere.

Met open warm hart, vreugdevol kriebeltje in mijn buik en stromende tranen over mijn wangen, ontving ik deze wijsheid deze zomer. Ik wist altijd al dat ik van water hield en graag bij water in de buurt ben (wat houd ik ook van fietsen langs het Spaarne als ik het stadse Haarlem ben!), nu weet ik waarom.

Het natuurlijke en wijze stromen van een rivier is net zo krachtig als het natuurlijke wijze stromen van onze adem en stemklank, diep vanuit ons binnenste naar buiten toe. Het ziet er misschien anders uit, de materie is misschien anders, maar het principe is hetzelfde.

Vervuld van dit weten, voel ik mijn eigen verantwoordelijkheid vanuit mijn recht én plicht om te stromen. En jou daartoe ook te inspireren. Want zoals de rivier uiteindelijk haar zusters (en broeders) ontmoet in de grote oceaan, zo ontmoeten wij elkaar ook als mensen in het grotere geheel.

Je bent welkom in een workshop Stembevrijding dit seizoen, in het traject Stem, Adem & Lijf wat 13 september start of het andere aanbod bij Canto!