Zie je mij?
Zie je mij?
Oprah zegt in een podcast die ik luister (en als zij het zegt…): wat alle mensen gemeen hebben en misschien wel aan de basis van ons menszijn staat - we willen gezien worden. We willen gevalideerd worden. Doe ik er toe voor jou? Doet wat ik zeg, voel, denk en doe er toe voor jou? Hoor je mij, zie je mij?
Ik lig wakker in bed omdat deze woorden blijven spoken in mijn hoofd spoken. Zie je mij? Via mijn hart razen ze door naar alle delen van mijn lijf. Het zet mijn schouders vast, het geeft me een benauwdheid in mijn borstgebied, een misselijk gevoel in mijn maag en kramp in mijn onderbuik. Zie je mij?
Ik merk telkens vaker bewust op hoe graag de mens gezien wil worden en hoe het zijn best doet om op te vallen. Luidkeels schreeuwen, stilletjes veroordelen, zoetjes zalven of lachend verbijten. Het zijn allemaal pogingen om gezien te worden, in wie ze zijn en wat ze ervaren.
Ik merk telkens meer bewust op hoe graag ik gezien wil worden en hoe ik mijn best doe om op te vallen. Mijn optredens, mijn vriendelijk lachen naar onbekenden, mijn klagende smeekbedes aan geliefden, mijn onderhuidse opmerkingen naar familie - misschien ook wel dit schrijven. Zie je mij?
In contact, in de uitwisseling van energie, besta ik. Ik voel en ervaar, omdat jij mij ziet en ik jou zie. Ik mag er zijn, of ik ben niet welkom. Hoe dan ook, ik besta want we verhouden ons tot elkaar. En elkaar hebben we dus nodig; om te delen, te leren, te zijn. No man is an island.
En daar zit gelijk een tricky gebied. Want, de golven kunnen in hun aangeboren, instinctieve bewegingen zodanig denderen dat het landsgrenzen bedelft en opslokt naar de bodem van de zee. En tegelijkertijd is het de natuurlijke beweging van het water om soms in eb dan wel in vloed te zijn; met tussendoor momenten van fijn, harmonisch pootje baden voor de badgasten.
Ofwel: ik kan behoeftig zijn, smeken en verwachten, eisen en afdwingen en de ruimte van de ander afnemen in mijn vraag om gezien te worden. En tegelijkertijd ben k een mens, geprogrammeerd voor connectie, een louter kunnen bestaan in contact en daarmee afhankelijk van de ander.
Zie je mij? Zie ik jou? Zie jij jezelf?
De vraag is misschien wel het antwoord. Want in het stellen van de vraag, zit gelijk de aanvaarding van ons menszijn; namelijk dat we afhankelijk zijn van elkaar om te bestaan. En gaat het hierin niet om het juist, correct zien van de ander. Of het op een juiste manier presenteren van jezelf aan de ander. Maar gaat het in het uitreiken naar contact om de gecreëerde opening, door de vraag te valideren. En honoreren. En is dit schrijven dus niet een willen van een antwoord op de vraag Zie je mij?. Of een poging om gezien te worden door jou, lieve lezer, en al dan niet een bevestiging van mezelf. Maar is dit schrijven een pleiten voor compassie. Compassie met de vraagsteller, met de gevraagde, met de vraag zelf en de innerlijke beweging van het vragen: het verlangen én de behoefte. Zie je mij?
Och, en hoe preciezer uitreiken in compassie dan door te zingen? Wat meer is onderzoekend zingen, in aanvaarding van alles wat het onderweg aanraakt, bedelft en mee naar beneden sleurt, dan een daad van compassie? De trilling van het uiterst persoonlijke en gevoelige iets dat onze stem is, daar hand in hand mee onderzoeken hoe het voelt om te vragen Zie je mij?
En dan oefenen in de veiligheid van een luisterend oor. De ander die niets doet als jij zingt, maar bij je is. Mogen wennen aan ontvangen worden door de ander, die je hoort. Je ziet.
Ik nodig je uit in een ruimte van zingen en compassie bij Canto! Een workshop Stembevrijding op 21 en 23 augustus, een workshop speciaal voor moeders op 6 september, of in een individuele les wanneer het jou uitkomt. Welkom bij Canto!
