Unapolagetic
Afgelopen week liep ik samen met mijn zoontje van drie in een overdekt winkelcentrum. In Corona tijd vind ik mij voortbewegen in publiek domein met een peuter best een uitdaging. Waar ik mij bewust slalommend tussen de uitgedunde stroom mensen voortbeweeg, rent en stapt mijn zoontje precies waar zijn energie hem naar toe leidt en botst hij vaak nét niet tegen van alles op. Een botsing met een paal voelt nu bijna minder gevaarlijk dan tegen een mogelijk ziek persoon…
De sfeer in de overdekte passage voelde gespannen en kil. Vorig jaar zou de ijszaak open zijn geweest in het midden van het winkelcentrum, en zouden jong en oud vrolijk likkend aan een ijsje naast elkaar zitten, genietend van een lentedag. Maar nu lijkt het alsof iedereen die elkaar passeert de adem inhoudt en domweg-gelukkig-zijn een asociaal begrip is geworden. Gelukkig heb ik een peuter die zich daar totaal niet mee bezighoudt. Nee, mijn zoon nam de ruimte met zijn ferme stapjes en sprongetjes en vulde de hoge passage met zijn zingen. Olifantje in het bos (of Altijd is Kortjakje ziek, voor de oudere lezer) was zijn lied. Zonder woorden, maar op ruime “Da-Daa-DAA” klanken, met een volume wat je niet voor mogelijk zou houden uit zijn één meter lange lijfje. Ik voelde iets van schaamte in me opkomen en had de neiging hem en mij te verontschuldigen door lullige glimlachjes of geschrokken blikken rond te werpen naar het winkelende publiek. En toen was daar mijn hart, dat zich zo snel laat voelen als ik naar hem kijk. Mijn Liefde, als ik hem zie Zijn. De enorme warmte die ik kan ervaren in mijn diepste binnenste, de geboorteplek van hem in mijn lijf, die me woordeloos zei: kijk en ontvang. Hij zingt, omdat hij leeft. Hij leeft, helemaal en altijd nu, omdat hij zingt - wanneer, waar en hoe hij dat wil. Geen inmenging van (Corona) angsten, normen en waarden of andere bedachte grenzen. Voluit en enkel en alleen vanuit zijn ziel, zijn Zijn. Zonder verontschuldiging.
In het Engels is daar een prachtig woord voor: Unapolagetic. Hoe zou het zijn om net als mijn zoontje, unapolagetic te zingen? Altijd precies dat te laten horen wat ik voel, net zo hard als ik wil, net zo hoog als ik wil, precies wanneer en waar ik dat wil, volledig los van wie er om me heen is? Ik ben het als volwassene blijkbaar zó verleerd, of anders gezegd; ik koester nu als volwassene blijkbaar zó het verlangen de vrijheid te nemen om precies dat te doen of te zijn wie ik ben, dat ik er een opleiding voor ben gaan volgen bij Het centrum voor stembevrijding. Het pure feit dat die bestaat, is omdat ik niet de enige ben met dit verlangen. En dat vind ik toch zo’n bemoedigend wapenfeit in de schroom die ik nog steeds kan voelen bij zingen.
Elke keer weer leer ik daar het paadje te volgen waar mijn ziel heen wil bewegen. Dat doe ik daar zingend, maar het gaat natuurlijk om het totale leven. Of, om totaal en volledig te leven.
Leven vanuit wat waar is voor mij, zodat ik mijn ziel grenzeloos laat zien en horen. En jij mij grenzeloos kunt zien en horen. Grenzeloos zingen is grenzeloos lief hebben, grenzeloos leven.
Hoe zou het zijn als we allemaal zonder enige verontschuldiging leven vanuit de waarheid van ons zijn? Hoe zou het zijn als ook jij dat doet, lieve lezer?
Mijn zoontje vloeide die middag in het winkelcentrum van zijn interpretatie van Olifantje in het bos moeiteloos over in de liedjes van zijn favoriete tekenfilmpjes en hield toen abrupt op, omdat hij een vliegtuig-mobiel zag waar hij graag in wilde zitten. Geen logisch einde van het lied, geen daverende slotnoot, geen ontvangen applaus, maar gewoon zijn stroom volgend. De mensen om ons heen keken vertederd, vrolijk, geïrriteerd, verbaasd of deden alsof ze niets hoorden. Het deed niets af aan de levendigheid van mijn zoon. Ik voelde me geïnspireerd en vol Liefde, vol Leven. Ik kan het iedereen aanraden, net als hij, je eigen stroom te volgen en jezelf ten volle te laten horen en zien. Unapolagetic.
